ULVER

alternativ4 · Wysłany: Nie 21:27, 22 Paź 2006 Temat postu: ULVER

Jako, że to jeden z moich ulubionch zespołów, a nikt wcześniej nie założył tematu, jak powiedział chyba Rambo: "wchodzę" Wink

Pozwolę sobie zacytować fragment notatki z Wikipedii, który ma tą minimalną dozę sensu, by go tu umieścić:

"Zespół został założony na początku lat dziewięćdziesiątych w Norwegii, a jego nazwa Ulver znaczy w języku norweskim wilki. Muzyka tworzona przez grupę wymyka się jednoznacznej klasyfikacji gatunkowej.

Pierwszy album grupy, Bergtatt - Et Eeventyr i 5 Capitler, jest klasyfikowany jako płyta mieszcząca się w głównym nurcie black metalu, zawierająca jednak elementy folku. Została bardzo dobrze przyjęta przez krytykę. Wydawcą tego i kolejnego albumu była norweska wytwórnia Head Not Found.

Kveldssanger to pierwsza w historii całkowicie akustyczna płyta, nagrana przez zespół metalowy. Trzynaście kompozycji muzycznych wykonanych jest wyłącznie z pomocą gitary akustycznej, której towarzyszy czysty śpiew wokalisty Rygga.

Trzeci z kolei album, Nattens Madrigal - Aatte Hymne Til Ulven I Manden, stanowi powrót do blackmetalowych korzeni grupy i ze względu na instrumentarium, surowość brzmienia oraz nienajlepszą produkcję przypomina pierwsze dokonania black metalowej grupy Darkthrone. Z tego właśnie powodu ówczesny wydawca zespołu, Century Media, zerwał z nim kontrakt, ponieważ oczekiwał rozwoju wytyczonego przez album Kveldssanger. W rezultacie Rygg założył własną wytwórnię płytową - Jester Records i od tamtego czasu wydaje ona płyty grupy.

W 1998 r. został wydany dwupłytowy album Themes from William Blake's The Marriage of Heaven and Hell.

Następny pełnometrażowy album grupy, pt. Perdition City (2000), przynosi muzykę nie mającą już nic wspólnego z metalem w jakiejkolwiek postaci. W podtytule bowiem widnieje dopisek Muzyka do wewnętrznego filmu. Muzyka swoją transowością przypomina nieco trip-hop, jednak charakteryzuje się też przestrzennością ambientu i oszczędnością minimalizmu.

Bardzo zbliżone w nastroju są następne minialbumy, pt. Silence Teaches You How to Sing oraz Silencing the Singing, w których minimalizm posunięty został do granic: kończący album Silencing the Singing utwór pt. Not Saved to dziesięciominutowy, wyciszony koncert na dzwon kościelny i organy, w którym kilka motywów muzycznych powtarza się bez przerwy, tworząc przejmujący w swej prostocie klimat. W roku 2002 została wydana kompilacja tych minialbumów pt. Teachings in Silence. Rok później zespół wydał EP A Quick Fix of Melancholy. Na tej płycie po raz pierwszy od Perdition City możemy usłyszeć głos Garma.

Ze względu na oryginalność i nietypowe brzmienie, zespół został nominowany w 2002 roku do nagrody Spellemannprisen, norweskiej Grammy, za ścieżkę dźwiękową Lyckantropen, a w 2004 za album Teachings in Silence. Na skutek tego grupę poproszono o napisanie ścieżek dźwiękowych do trzech innych filmów: Svidd Negger, Salto, Salmiakk og Kaffe oraz Uno. Na tej ostatniej Ulver wykonuje 7 z 18 zawartych na ścieżce utworów."

Od siebie dodaję kilka pominiętych faktów:

W 1999 wyszedł minialbum "Metamorphosis EP", który mógł sugerować, że Ulver zwróci się w stronę elektroniki. Jest bardzo różnorodny, zawiera cztery utwory, zupełnie się od siebie różniące. Od "Of Wolves & Vibrancy", który męczy dziwnym połamanym rytmem i mocno elektroniczną "melodyką", przez w ogóle dziwny "Gnosis" (zupełnie nie wiem, co o nim napisać), "Limbo Central" oparty na prostym, ale świetnym, motywie klawiszowym i rozbieganej (?) partii perkusji, po ambientowy "Of Wolves & Withdrawal". Cudeńko Smile

2005 to premiera "Blood Inside". Już "Perdition City" było sporym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę poprzednie dokonania. Ale tym bardziej szok jest jeszcze większy. I nie da się jednoznacznie określić stylu zespołu, wtrącić do konkretnej szufladki. Jedyne, co się nasuwa, to 'eksperyment'. Ulver czerpie z wielu nurtów: z progrocka (lata 70.?), z klasyki (czy końcówka "It Is Not Sound" to nie czasami jakiś cytat?), trochę z jazzu (to zakończenie "In The Red"!), psychodelii, i innych, których nie konkretnie nazwać, a jedynie czuję je podświadomie. A co najlepsze, przy całej swojej różnorodności, album jest jednocześnie spójny, da się w nim wyczuć ulverowy charakter. Kolejną zaletą (przynajmniej dla mnie) jest niesamowita gęstość płyty - słuchacz nie ma prawa się nudzić, ciągle coś się dzieje. Z pojedynczych utworów wymieniłbym "Christmas", za te przewrotne dzwoneczki na początku, tempo rozwinięcia, rozmach i przede wszystkim genialnie wariackie partie wokalne. Ale z drugiej strony niesprawiedliowością jest wyróżniać poszczególne utwory - one wszystkie są świetne (albo ja, pomimo upływu czasu, nie potrafię zdobyć się na odrobinę zdrowej krytyki Wink

). Wiem, że kilka osób słucha tu Ulvera, a jestem ogromnie ciekaw Waszego zdania o "Blood Inside" Smile

Na koniec ciekawostka. Spotkałem się z określeniem ich "King Crimsonem XXI wieku" (zapewne za porażający rozwój i nowatorstwo). Chyba coś w tym jest...

[ciekawe, czy ktoś to w ogóle do końca przeczyta, nie zasypiając po 10 zdaniach Wink

]